دانشکده مهندسی و علوم کامپیوترـ دانشگاه شهید بهشتی ـ تهران ـ ایران
چکیده
امروزه تطبیق‌پذیری‌های پیچیده، واکنش به وضعیت‌های پیچیده و ویژگی‌های خود-* سامانه‌های رایانه‌ای جدید بر عهده سازوکارهای کنترلی گذاشته می‌شود. این موضوع باعث شده است که مأموریت سازوکارهای کنترلی حیاتی بوده و در نتیجه، درصورتی‌که منطق تطبیق یا مؤلفه‌های آن دچار شکست شوند، رفتار سامانه غیرقابل‌پیش‌بینی گردد. این مقاله سعی دارد تا راهی برای رفع این مشکل با الهام از زیست‌شناسی بیابد. این هدف با معرفی یک الگو برای پشتیبانی از ویژگی خود-ترمیمی در یک سازوکار کنترلی شناخته‌شده صورت می‌پذیرد. ویژگی افزوده‌شده به سازوکار کنترلی انتخابی، این امکان را می‌دهد که این سازوکار عملکرد خود را در صورت روی دادن تغییرات ناخواسته در محیط یا خرابی‌های داخلی بازیابی کند. بدین شکل، از بروز مشکل جدی ناشی از فقدان سازوکار کنترلی جلوگیری به عمل می‌آید. الگوی پیشنهادی توصیف و درستی‌یابی صوری شده و کاربرد‌پذیری آن از طریق یک مطالعه موردی نشان داده‌شده است.
)